به نقل از «ایران آنلاین»

نزن سرباز! عکسی که شهر را تکان داد

تاریخ انتشار: ۲۷ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۵۰۵۵۹۳

اعتصاب تاریخی روزنامه‌نگاران که از روز نوزدهم مهرماه سال 57 آغاز شد، چگونه پا گرفت.   محمد بلوری
روزنامه نگار پیشکسوت
‌قسمت بیست و یکم/
جعفر شریف امامی روز پنجم شهریورماه آن سال پس از برکناری جمشید آموزگار در حالی به نخست‌وزیری رسید که اعتصابات در ادارات، سازمان ها و کارخانجات همراه با تظاهرات خیابانی در سراسر کشور رو به گسترش بود و هر روز در یورش‌های خیابانی نظامیان مسلح به مردم تعدادی کشته یا مجروح می‌شدند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

--- در آن روزها هنگام صبح که به تحریریه روزنامه می‌رسیدیم، خبرنگاران و عکاسان خبری به نقاط مختلف شهر اعزام می‌شدند تا از صحنه‌های تظاهرات، آتش‌سوزی‌ها و جنگ‌های خیابانی نظامیان با راهپیمایان عکس و گزارش تهیه کنند و ظهر که می‌شد با برگشت‌شان به تحریریه روی میز سردبیری انباشته از گزارش‌ها و خبرهایی می‌شد که گاه با دیدن صحنه‌هایی تکان دهنده در عکس‌ها و خواندن گزارش‌هایی از رگبار گلوله‌ها و شرح مجروحانی که بر کف خیابان پراکنده بودند، بغض گلویم را می‌فشرد، اشک به صفحه نوشته‌ها می‌چکید و نگاهم را تار می‌کرد. در فضای تیره از دود باروت و گلوله آمبولانس‌ها را می‌دیدی که در حال گذرند و مردانی در شتاب جمع‌آوری مجروحان تا آنها را به بیمارستان‌هایی برسانند که حتی راهروهای‌شان انباشته از پیکر مجروحان است. در یک عکس جوان دانشجویی به علامت تسلیم دست‌ها را در برابر یک سرباز آماده شلیک بالا برده و به نرده‌های دیواره دانشگاه تهران تکیه داده اما سرباز رو به سینه جوان دانشجو نشانه رفته و انگشت بر ماشه تفنگش فشرده، دیگر فرصت اندیشیدن برای یافتن تیتری برای این عکس نیست. به سرعت تیتر می‌زنم: «نزن سرباز!» و پشت عکس می‌نویسم چهارستونی مخصوص صفحه اول کیهان است و بعد هم نوبت به خواندن گزارش‌ها می‌رسد تا برای قسمت حروفچینی فرستاده شود. آن روز عصر روزنامه در تیراژی هشتصد هزار نسخه‌ای به دکه روزنامه‌فروش‌ها می‌نشیند. همه نگاه‌ها به عکس چهارستونی از سرباز و جوان دانشجو در صفحه اول کیهان است با همان تیتر و ساعتی بعد کیهان نایاب می‌شود و ماشین چاپ برای چاپ دوم روزنامه به غرش درمی‌آید.
طی روزها با اوج تظاهرات و خون‌های ریخته بر کف خیابان‌ها نشان می‌دهد که شعار «آشتی ملی» شریف امامی به‌کار نخواهد آمد. با همه تلاش‌ها برای تحقق این شعار، ارتشبد غلامعلی اویسی، فرماندار نظامی تهران به نظامیان دستور می‌دهد مردمی را که با دست خالی به خیابان آمده‌اند به گلوله ببندند. صحنه‌های این جنگ خیابانی روز به‌روز خونین‌تر جلوه می‌کند با این حال تظاهرات هرچه گسترده‌تر برگزار می‌شود. روز 13 شهریور 57: به مناسبت عید فطر در تپه‌های قیطریه با شرکت چند میلیونی زنان و مردان نماز عید به امامت دکتر محمد مفتح برگزار می‌شود و آنگاه یک راهپیمایی بیست کیلومتری در تهران به راه می‌افتد. پنجشنبه شانزدهم شهریور 57: با آنکه دولت و فرمانداری نظامی برای جلوگیری از راهپیمایی‌ها مقررات نظامی شدیدی برقرار می‌کنند، یک راهپیمایی چند کیلومتری به سوی میدان(آزادی فعلی) به راه می‌افتد و در این میدان جمعیت طی قطعنامه‌ای، خواستار آزادی زندانیان، انحلال ساواک و برچیدن رژیم می‌شوند. همان شب در کاخ سلطنتی نشستی اضطراری با حضور سران ارتش و دولتمردان برگزار می‌شود که تا نیمه شب ادامه می‌یابد و حاضران در این نشست شتابزده تصمیم می‌گیرند که از سحرگاه فردا(جمعه 17 شهریور 57) برای جلوگیری از تظاهرات و راهپیمایی‌ها، در چند شهر از جمله تهران حکومت نظامی برقرار شود. هرچند یکی دو نفر از حاضران در این نشست می‌گویند: اکنون نیمه شب است. اعلام حکومت نظامی در این ساعت از رادیو نمی‌تواند به گوش میلیون‌ها نفر از مردم تهران برسد، بنابراین بهتر است حکومت نظامی از 24 ساعت بعد آغاز شود. اما اکثریت مخالفت می‌کنند و می‌گویند تکرار قرائت اعلامیه حکومت نظامی تا صبح فردا از رادیو کافیست تا همه ساکنان شهر از آن باخبر شوند اما سرانجام دیدیم با حضور میلیونی مردم شهر که روز جمعه 17 شهریور 57 در میدان ژاله سابق اجتماع کرده بودند خونین‌ترین فاجعه انسانی در این میدان و خیابان‌های اطراف اتفاق افتاد و نظامیان امواج انسانی را به رگبار گلوله بستند که اجساد قربانیان و پیکرهای خونین مجروحان سراسر صحنه قربانگاه را پوشاند.‌
 

 

منبع: ایران آنلاین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۵۰۵۵۹۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نامگذاری خیابانی در تهران به نام اولین روزنامه نگار شهید ایران

  به گزارش خبرگزاری صداوسیما مرکز خراسان رضوی، رییس کمیسیون فرهنگی شورای اسلامی شهر تربت‌حیدریه گفت: خیابان یکم در منطقه ۶ تهران به نام «شیخ احمد تربتی»، اولین روزنامه نگار شهید تاریخ ایران نامگذاری شد.   مهدی زاهدی افزود: این اقدام با توجه به پیگیری‌ها و پیشنهاد کمیسیون فرهنگی اجتماعی شورای اسلامی شهر تربت‌حیدریه و پس از تصویب شورای اسلامی شهر تهران انجام شده است.   وی نامگذاری معابر در سطح تربت حیدریه و چند کلانشهر با توجه به اشتراکات فرهنگی موجود را یکی از این اقدامات مهم در حوزه فرهنگی خواند و گفت: قبل از این نیز با پیگیری‌های انجام شده در سال ۱۴۰۲، خیابانی به نام «حاج آخوند ملاعباس تربتی» در شهر مشهد نامگذاری شده بود.   «شیخ احمد تربتی» روزنامه نگار متولد تربت حیدریه، ملقب به سلطان العلمای خراسانی بود که به دلیل نقد‌های تند علیه محمدعلی شاه، اولین دادگاه مطبوعات برای وی تشکیل شد، اما مورد حمایت علی اکبر دهخدا و جمعی از آزادیخواهان قرار گرفت و تبرئه شد.    وی سرانجام پس از حمله قزاق‌ها به دفاتر روزنامه‌ها، دستگیر و به طرز فجیعی در چاه باغ شاه به شهادت رسید.